Дзякуючы аўтарскай праграме «Запрашаем на вячоркі», якую ён вёў з 1987 да 2003 году на Беларускім тэлебачаньні, яго ведалі прыхільнікі народнай песьні ва ўсіх рэгіёнах краіны.
На 66‑м годзе жыцьця раптоўна памёр знаны беларускі фальклярыст Васіль Ліцьвінка. Дзякуючы аўтарскай праграме «Запрашаем на вячоркі», якую ён вёў з 1987 да 2003 году на Беларускім тэлебачаньні, яго ведалі прыхільнікі народнай песьні ва ўсіх рэгіёнах краіны. А землякі‑палешукі прымалі яго як роднага ў часе ягоных бясконцых навуковых экспэдыцыяў па Палесьсі.
Васіль Ліцьвінка нарадзіўся 7 сьнежня 1941 году ў вёсцы Верхні Церабяжоў, што месьціцца на Століншчыне на самай мяжы з Украінай.
Пасьля заканчэньня сярэдняй школы год выкладаў беларускую мову, літаратуру і сьпевы ў сямігодцы вёскі Лука там жа на Століншчыне. Пасьля была служба ў ваенна‑марскім флёце СССР, вучоба на філялягічным факультэце Белдзяржунівэрсытэту і больш за трыццаць гадоў апантанай дасьледчыцкай працы, неперапыннага збору і нястомнае прапаганды беларускага сьпеўнага фальклёру.
Дасьледчык народнай культуры Алесь Лозка гаворыць, што ўклад Васіля Ліцьвінкі ў беларускую фальклярыстыку немагчыма пераацаніць.
«У яго больш дзьвюхсот вялікіх друкаваных прац. Гэта кнігі «Зімовыя сьвяткі», «Веснавыя сьвяты і абрады», «Калыханкі і забаўлянкі», «Дзіцячы сьпеўнік»і іншыя. А вось кніга «Сьвяты і абрады беларусаў» за кароткі час вытрымала аж тры перавыданьні ў выдавецтве «Беларусь», — апавёў Алесь Лозка.
У 1981 годзе Васіль Ліцьвінка разам з калегамі дамогся стварэньня на філялягічным факультэце БДУ навукова‑дасьледчай лябараторыі беларускага фальклёру, якой кіраваў да выхаду на пэнсію.
Гэтыя гады, гаварыць ягоны сябра і калега Мікола Антропаў, былі самымі плённымі ў жыцьці спадара Ліцьвінкі. «Былі наладжаныя, і гэта самае галоўнае, зьбіральніцкія экспэдыцыі. Ён мне заўсёды гаварыў: «Ведаеш, Мікола, яшчэ тэарэтычныя працы напішуцца. Трэба сабраць фальклёр, бо зьнікне і ня будзе».
Разам са студэнтамі Васіль Ліцьвінка наладзіў штогадовыя экспэдыцыі пераважна па Палесьсі, вынікам чаго стаў багаты архіў лябараторыі, які ўключаны ЮНЭСКО ва ўсясьветную культурную спадчыну.
Адна з тых студэнтак — Тацяна Марозава, якая з тых вандровак стала такой жа апантанай, як і кіраўнік, фальклярысткай. Цяпер яна кіруе створанай Васілём Ліцьвінкам лябараторыяй. Жаль страты паважанага настаўніка ў яе асаблівы.
«Захапленьне народнай песьняй ён перадаў і мне. І Васіль Дзьмітравіч рэкамэндаваў мяне як захавальніцу фальклёрных скарбаў нашага ўнівэрсытэту. І, канечне, вось гэтая заўчасная сьмерць — яна перапыніла ўсе нашы меркаваньні, усе нашы думкі. А было некалькі праектаў, якія можна было прапанаваць для разьвіцьця нашай нацыянальнай культуры, адраджэньня нацыянальнай песьні», — сказала Тацяна Марозава.
Адзін з такіх перапыненых сьмерцю праектаў — стварэньне ў роднай вёсцы цэнтру рэгіянальнага фальклёру Століншчыны. Там, у вёсцы Верхні Церабяжоў Васіля Ліцьвінку 14 ліпеня пахавалі. У яго засталіся жонка, два сыны і ўнук.
Цяпер чытаюць
«Сказалі, што людзі з візамі тыпу C не змогуць перасячы мяжу». На літоўскіх прапускных пунктах здарыўся калапс5
Каментары