На пачатак фэсту ў Нарвілішках зьбіралася людзі і хмары. І як толькі першыя пацягнулася сустрэць N.R.M., дык другія адразу вывалілі на іх тоны вады . Кожны канцэрт N.R.M. — як рэфэрэндум. З Нарвілішак піша Сямён Чубкін.
To Be2gether or not to be
На пачатак фэсту ў Нарвілішках зьбіралася людзі і хмары. І як толькі першыя пацягнулася сустрэць N.R.M., дык другія адразу вывалілі на іх тоны вады . Кожны канцэрт N.R.M. — як рэфэрэндум. Адкрытае пацьвярджэньне ўсенароднай любові. Людзі сьпярша туліліся пад парасонамі, але ўчуўшы ад сваіх улюбёнцаў пра зламысныя намеры варожага гадзючніка, адгукнуліся: усе неяк так адначасова плюнулі, адпрэчылі парасоны і з камсамольcкім імпэтам сталі мясіць гразюку і вадзіць карагоды пад да непрыстойнасьці ашалелай залевай. Пад дырыжаваньне музыкаў сьпявалі хорам «Тры чарапахі» і «Песьні пра каханьне». Але, мяркуючы па тым, як натоўп суладна гарлаў напамяць усе песьні і заложна адбіваў такт па разгражанай глебе, гурт мог і ня граць зусім. Уяўляеце: на сцэне чацьвёрка N.R.M., нерухомая, заўзята маўчыць як юнак на дапросе, а мы ўсе навокал ачмурэлыя ад асалоды, фанацеем да зьнямогі і рубімся пад іх песьні, якія самі і сьпяваем.
Адвячоркам выступілі ізраільцы, з што ні на ёсьць чыста беларускім назовам — Infected mashrooms, «Заражаныя грыбочкі», чый гітарыст з коскай і залатой завушніцай нагадаў саліста «Статус‑Кво», такога сабе, у сучасным прыэлектроненым фармаце. Публіка выла ад захапленьня. І таму ці дзіва, што пасьля выступу ў вагончыку, што стаяў за 10 мэтраў ад беларускай мяжы, галоўны «грыбнік», саліст Аміт Дуўдэвані, натхнёны канцэртам і блізкасьцю радзімы чарнобыльскіх mushroomаў, схіліў сваю бліскучую як більярдны шар галаву і старанна крэмзаў якісь новы тэкст.
Апошні выступовец, брытанец Трыкі, увесь канцэрт напружана матляў галавой з карценькімі растамі і пад сьпевы сваёй сэксуальнай партнэркі па дуэце, час ад часу нават выкрыкваў асобныя словы. Здавалася, пасьля катарсісу, які прынесьлі слухачам энэрэмшчыкі і інфэкцыйнікі, пасьля бясоўскіх скокаў у гразі і нічым не прыхаванага каўбашаньня, зьдзівіць, а тым больш запаліць публіку было немагчыма. Чорта мы ўгадалі! Нясьпешна‑надрыўны рэлаксэйшэн Трыкі таксама прыпаў да душы.
Сэкс, ракэнрол і пральная машына
Палаткавы лягер уражваў: бязьмежнае поле, ад краю да краю забітае намётамі і машынамі. А яшчэ больш уражваў сьціплы такі літоўскі сэрвіс. Вялізны надзіманы павільён з пральнымі і сушыльнымі машынамі для жыхароў лягеру (і гэта пасярод голага палетка!). А таксама перасоўныя кабінкі з душамі і цёплай вадой. Рэспэктас.
Наагул, на фэсьце можна было не чапляцца за рок‑зорак — павесяліцца альтэрнатыўненька. На маленькай сцэнцы патанчыць факстрот. Скокнуць зь велясыпэдных трамплінаў і паваліцца ў сена з паралёнам. Паслухаць квартэт скрыпак, які выцылінгвае бітлоўскія гіты. У крышнаіцкім павільёне паляжаць на індыйскім кіліме, і, стомільёнтысяч разоў пачуўшы паўторак «харэ крышна», пакаштаваць вельмі‑вельмі карыснае і вельмі‑вельмі немясное нешта‑нейкае. А ў будане насупраць ужо зусім па‑нашаму глынуць піўка і зьесьці «блінас», у прастанородзьдзі — «дранік». На раніцу на лужку разам з некалькімі тысячамі іншых гледачоў, пастаянна пытаючы, які лік (бо ні чорта ж не зразумела), пазаўзець за літоўскую баскетбольную зборную.
Narviliškes‑Нарвілішкі
Мяжа тут паўсюдна. Лес за агароджай намётавага лягеру — беларускі, а зачараванае драўляным касьцёлам і старымі вясковымі могілкамі, вока нечакана напорваецца на купу літоўскіх памежнікаў пры поўным парадзе: з аўтаматамі, матацыклам і сабакам. Мяжа ў саміх Нарвілішках. Паміж пакаленьнямі. Маладзейшыя прадавачкі ў краме ахвотней гавораць па‑літоўску, але кабета, ашалелая ад пытаньняў сталічных літоўцаў перарывае іх неўміручым: «Кажыце па‑чалавечаску!». Землякам радая. Так, яна беларуска, але жыве, як бачаце, тут. Дзеці ў Ашмянах. Цяпер прыяжджаюць рэдка, бо трэба ехаць за візай у Гродна. Не, на канцэрт, на гэтыя «чартоўскія п…пляскі», не хадзіла. Няма там чаго рабіць. «Вось паглядзіце на саміх сябе, — кажа, хітравата ўсьміхаючыся, — прыехалі людзьмі, а вяртаюцеся задрыпонцамі, расхамячыліся на тым канцэрце».
Бачылі ноч, гулялі ўсю ноч
На другі дзень Бог стварыў Zdob si Zdub. У цыганскіх капялюшах і прыблатнёных кепках, скурай урослыя ў імідж наскіх хлопцаў, малдаване, ужо пачынаючы зь першых акордаў, далі не абы‑якога фаеру. Публіка, якая і так не надта вылучалася самавітасьцю, дык зусім ператварылася ў суцэльнае цыганскае вясельле. І цоеўскія словы «Видели ночь, гуляли всю ночь» ў здоб‑шыз‑дубовай апрацоўцы несьліся над усім фэстам бесшабашным гімнам гэтым запойным гулькам.
«Ехалі ў Нарвілішкі, а трапілі ў пекла», — сказаў пасьля свайго выступу Ян Маўзэр. Сапраўды, на выступ пакарацелага цяпер да «Маўзэра» «Таварыша Маўзэра» прыйшлі толькі самыя‑самыя. У дзьве гадзіны дня сонца пякло нават у ценю. Нават самыя стойкія фэны падчас выступу валіліся паляжаць на траўцы, каб на астатнім духу узьняцца і паскаць млявага дрозьдзіка ля сцэны. Неймаверны пяколак падчас выступу Маузэрa разам з учарашняй залевай менавіта на канцэрце N.R.M. наганяла думкі пра беднага беларускага Іваньку, у якога нават у адным месцы — каменьні. А самі хлопцы выклаліся напоўніцу, не дазваляючы сабе зьяжджаць на «медлякі».
Другі дзень скончыўся доўгачаканымі электроншчыкамі вялікім канцэртам дыскатэчнага Groove Armade з лазэрным шоў. Надвор’е было як ніколі спрыяльным: цеплыня, яснасьць (о, бедныя, бедныя мы Іванькі!). А потым ноччу, у маленькіх шатрах, раскіданых па тэрыторыі фэсту, публіку чакалі разьвітальныя танцы на сталах і сон пад сталом.
Вой, праўда, расхамячыліся мы тут з вамі, літоўцы, а трэба дадому‑дахаты, акракадзілівацца назад. Бывайце, Нарвілішкі! Бывай, Літва! We are together!
