Рэпартаж Паўла Касцюкевіча з Строчыцаў.
Рэпартаж Паўла Касцюкевіча з Строчыцаў.
Калі ў людзей было суладдзе, тады як у прыродзе вялося сапраўднае змаганне. Часам здавалася, што гукаючы вясну, неўзнакі наклікалі зіму. Часам сонца скварыла так хораша, што абсалютны нуль — назаўсёды пройдзены этап.
Сёлета на свяце вяло рэй «Студэнцкае этнаграфічнае таварыства». Моладзь вадзілі карагоды. Дудары не шкадавалі мяхоў, а танцоўшчыкі — долу. Гралі гурты «Гуда», «Горынь», «Княжыч» і спявалі калектывы «Крынічанька» і «Калыханка». Ладзілі конкурс на найпрыгажэйшую папяровую птушку — сімвал свята.
А яшчэ напяяліся дасхочу. У адрозненне ад іншых падобных музеяў, у Строчыцах экспанаты раскіданыя па вялікай тэрыторыі, таму можна было забрысці ў гай ці зацішны падворак, і сустрэць жанчын, якія цягнулі «Агу, вясна!»
Гуканне вясны — адно не з шматлікіх традыцыйных святаў, якое і ў ХХІ стагоддзі, дзякуючы намаганням энтузіястаў, праходзіць натуральна, не ў стылі паказных піруэтаў афіцыёзнай народнасці. Так было і сёлета. Паколькі традыцыя жывая, трапяткая, а вясне трэба будзе прыходзіць і праз год, дык чаму б не наведаць у наступным годзе «Гуканне вясны»? Да музею — якіх 5 км ад кальцавой дарогі (адразу за аўтарынкам у Малінаўцы). Туды ходзяць аўтобусы з аўтастанцыі з мікрараёну «Паўночны Захад».
Цяпер чытаюць
«Нейкая Ліза, якой 20 гадоў, судзіцца з Лукашэнкам» — вялікая гутарка з новай віцэ-спікеркай КР Лізаветай Пракопчык3
Каментары