Мне ўжо даводзілася неяк выказваць гэтую думку: Эўропе хочацца быць "трошачкі цяжарнай" беларускім пытаньнем. І вось вам сьвежае пацьверджаньне.
Сябры Эўразьвязу, піша EUobserver, адклалі на сьвятое ніколі плянаванае ўвядзеньне гандлёвых міні-санкцыяў супраць Беларусі. Выданьне даводзіць (дарэчы, пераклад артыкулу вось тут), што меркаваны візыт віцэ-прэм'ера Кабякова ў штаб-квартэру Міжнароднай арганізацыі працы — толькі зручная падстава, каб адкласьці непрыемнае для Брусэлю пытаньне ў доўгую скрыню.
Зразумела, у Эўразьвязе не такія наіўныя, каб спадзявацца, што зараз афіцыйны Менск, напалоханы пагрозай скасаваньня гандлёвых прэфэрэнцыяў, створыць у краіне дэмакратычны рай. І ў прыватнасьці — цяплічныя ўмовы для дзікарослых, то бок не падначаленых сп.Козіку, прафзьвязаў. А як жа, зараз разгоняцца!
Але гульня выгадная абодвум бакам. Бо ў выпадку абвастрэньня Брусэль меў бы вялікі галаўны боль у зьвязку з пазыцыяй Вільні, Рыгі, Варшавы ды... Рыму, прымкнулага да іх — хто б мог падумаць! — на глебе абутковых інтарэсаў.
"На 99% упэўнены, што адмена галасаваньня ў пытаньні санкцыяў выкліканая праблемамі ўнутры самога Эўразьвязу, — так пракамэнтаваў мне сытуацыю менскі палітоляг Андрэй Фёдараў. — Візыт Кабякова — толькі падстава".
Разам з тым, зазначае сп.Фёдараў, па-свойму можна зразумець тых самых палякаў ці літоўцаў. Беларускі транзыт фармуе калі і ня трыццаць адсоткаў, як гіпэрбалічна кажа наша кіраўніцтва, то, ва ўсякім разе, адчувальную долю літоўскага бюджэту. Латвія і Польшча таксама моцна завязаныя на гандаль зь нашай краінай. Нашто нейкі бізнэсовец-летувіс будзе ахвяраваць сваімі прыбыткамі дзеля прывіднай перамогі дэмакратыі ў Беларусі? Тым болей калі бачна няўзброеным вокам, што тутэйшы паспаліты люд наконт гэтай дэмакратыі і ня чухаецца!
Іншая рэч, згаджаецца мой суразмоўца, што Эўразьвяз ня мусіць грунтавацца толькі на прагматычных чыньніках. Іначай атрымліваецца, што там таксама спавядаюць падвойныя стандарты. Гучна патрабуюць ад беларускага рэжыму прытрымлівацца цывілізаваных прынцыпаў — і разам з тым, мякка кажучы, ня надта шчыруюць, каб дамагчыся выкананьня сваіх патрабаваньняў. Бо лес сякуць — трэскі ляцяць, у тым ліку і ў бок Эўропы.
Не сакрэт, што і самі жыхары аб'яднанай Эўропы абураюцца (са сваёй званіцы, натуральна) эгаізмам брусэльскай бюракратыі. Дадам ад сябе: калі трапляеш у лябірынты Эўракамісіі, у яе спэцсталоўкі з сотнямі сынхронна працуючых сківіцамі клеркаў (кошты страваў, дарэчы, сымбалічныя, як некалі было ў кармушках для функцыянэраў КПСС), — то ўжо не здзіўляесься, чаму так млява круцяцца шасьцерні эўразьвязаўскай машыны. І чаму гэтая цыкляпічная структура зацыкленая на сваіх унутраных інтарэсах. Бюракратыя заўжды і ўсюды існуе паводле ўласных законаў.
Што ж да беларускага пытаньня, то колькі б ні генэравалі ідэяў націску на "апошнюю дыктатуру" палымяныя эўрадэпутаты кшталту паляка Анышкевіча, усё гэта збольшага грузьне ў балоце выканаўчых структураў. Чыноўнікі здольныя ператварыць у пародыю любую задуму (аддаўшы, напрыклад, грошы дзеля перадаваньня на Беларусь тэлеканалу RTVI). Хвост круціць сабакам!
Зрэшты ж, калега Фёдараў мае рацыю: калі тутэйшы паспаліты люд сьпіць, дык дзіўна было б чакаць імпэту ад загрузлай ва ўнутраных праблемах і разам з тым інэртна-сытай Эўропы. Ага, зараз вам тут высадзіцца дэсант брусэльскіх чыноўнікаў — класьціся касьцьмі за дэмакратыю.
