З камэнтароў на сайце nn.by
Размовы пра 25‑га пачаліся яшчэ за месяц да ўсяго. І па клясах «органы» хадзілі, прычым не абміналі нікога, нават самых актыўных лукашыстаў. Канечне, нічога ні ў кога не знайшлі, і не таму, што не было, а таму, што як толькі прыйшлі ў першы кабінэт, празь некалькі хвілін астатнія ўжо ўсё добра ведалі і вымушаны былі на некаторы час зьняць нацыянальныя сымбалі...
Але гэтымі паходамі ўсё ня скончылася... Да самых актыўных папрыяжджалі дахаты. Прычым не абышлося без правакацый. Прыходзілі два міліцыянты і чалавек у штацкім. І гэты, як адчынялі дзьверы, пачынаў плесьці на беларускай мове, што яны прадстаўнікі нейкай дэмакратычнай арганізацыі. што яны зьбіраюць подпісы... Лухта‑лухтой! Як толькі яны апыналіся ў памяшканьні, выдавалі ўжо зусім іншае. Напрыклад, «сам усё пакажыш, ці нам пашукаць?». Але і пра гэта ўсе, каму трэ было штосьці схаваць, даведаліся вельмі хутка.
У чацьвер усіх вымусілі напісаць расьпіскі аб «неучастии в несанкционированом митинге». Напісаў такую распіску і класны кіраўнік, але тут ужо было: « о гарантии неучастия ваших учеников в митинге». А ў нядзелю ў школе хуценька арганізавалі спартыўнае мерапрыемства і ўсім вучням трэба было там адзначыцца. Нагадаю, што раней у нядзелю ніякіх спабортніцтваў паміж вучнямі не праводілася...
Пакуль уся моц улад накіравана на змаганьне з дэмакраціяй, моладзь патрохі сьпіваецца... І няма нічога дзіўнага, бо акрамя дыскатэкі, на якую ўсе і ідуць з мэтай напіцца, у мястэчку з насельніцтвам у 6 тысяч няма нічога! Добра ,што яшчэ касьцёл з царквой, іначай было б яшчэ горш... Але ўлада нічога гэтага не бачыць. Ёй лепш узвышаць свайго ідала Дзяржынскага, марнаваць грошы на яго помнікі ды змагацца з тымі юнакамі і дзяўчатамі, якія імкнуцца да ведаў, якія разумеюць нашмат больш, якім абрыдзіла ва ўсёй гэтай гразі жыць, якія імкнуцца да зьмены, якія імкнуцца да Свабоды... Але ніхто і зьбіраецца здавацца! Бо, як пяецца ў адной добрай беларускай песні, «нас большае і мы пакуль чакаем...»
Івянец — маленькае мястэчка. Нас мала, але з гэтага ўсё і пачынаецца! Патрошку, але мы здолеем перамагчы і будзем жыць і працаваць у нармальнай краіне, ці, калі быць больш дакладным, жыць у краіне з нармальнай уладай, у краіне пад нацыянальнымі сымбалямі! Жыве!
