Fota: BiełTA
«Pravierka prajšła. Pieršaje pytańnie, jakoje mianie chvalavała, — kab heta ŭsio było abjektyŭna i sumlenna. Jak vajenny čałaviek, vam mahu skazać, što kali vy pravierku arhanizavali sumlenna, jak heta naležyć, — heta dastojna».
«Usia Biełaruś, heta bačna ŭ režymie realnaha času, vami kantralujecca. A kali kantralujecca, vy znajšli svoječasova ŭsie mety. Vy ź imi spravilisia. Dzie treba — źniščyli, dzie treba — prymusili da pasadki i h.d Vy bačycie ŭsio, što robicca. na sumiežžy (na sumiežnym baku), raźviedka pracuje dobra, infarmacyja pieradajecca.
Jon jašče raz padkreśliŭ, što takaja acenka maje prava na žyćcio, tolki kali pravierka sapraŭdy była raptoŭnaj: «Adno tolki: kali heta ŭsio niečakana, raptoŭna i sumlenna. Kali tak, to tak. Heta nie prosta ŭražvaje, a heta prystojna. Buduć vyniki abjektyŭnaha kantrolu — tady my kančatkova padviadziom vyniki ŭ Ministerstvie abarony. Tamu ŭ mianie adna tolki naściarožanaść — kab heta było sumlenna. Raptoŭnaja pravierka — značyć, viedajuć tyja, kamu treba. A astatnija pracujuć, jak u vajenny čas. Kali heta tak, to małajcy. Heta niadrenna».
