Баба Уладзя з вёскі Салацьце Гарадзенскага раёну ўзімку, калі няма гаспадарчай працы, разам са сваей сястрою ткуць дываны.
Нічога не зьмянілася – яна да гэтага садзіць лён, з льну робіць кудзелю, фарбуе яе ў патрэбны колер. Ткуць і прасьціны. Толькі выбельваюць ужо не на возеры ў маразы, а па-простаму, хлёркай. Ёй амаль 80. Муж памёр некалькі гадоў таму. Яе энэргіі хапіла б на некалькі чалавек – карова, парсюк, сена возіць на вазку сама ў адрыну, кажа: «Дзеці казалі, што касіць больш ня будуць. Дык Бог даў ласкі – прыехаў камбайн, усё скасіў. Дык я сама вось на гэтым вазку ўсё і пацягала». За працай распавядае і пра цяперашні час: «Не грашыце, дзеткі, усё маеце. За намі дактары ня бегалі. Босыя хадзілі на балота журавіны зьбіраць. І зьмеі кусалі. І нічога». Пра мінуўшчыну ўспамінае цяжкія рэчы: «Пасьля вайны ідзем, бачу – у вакне лямпачка сьвеціцца! Дзіва было. Зайздросьцілі. З лучынай жылі. Бацька скупы быў. Лучыну шклом нават не закрываў – эканоміў. Дзяцей шмат ражалі. Чула, што некаторыя мамкі малака немаўлям не давалі – чакалі, каб памерлі. Цяжкія часы былі. А зараз хто б мог падумаць, што ўсё так зьменіцца!»
Мой бацька кажа, што дзяцей ў сям’і было шасьцёра. Уладзіслава рэагуе: «Ці твая мамка якая заразная была?» Мне кажа: «А ты вось усё езьдзіш, езьдзіш. Супакойся. Пабудзь з бацькамі, павесялі іх». А сама ўстае а 5-й раніцы пасьля вясельля ўнука, дзе таньчыла да 1-й ночы, 5 гадоў таму мела каня, карову, парсюкоў, курэй… Яна ніколі не стамляецца. Дзеці яе стамляюцца, яна – не. Дзеці кажуць: «Хопіць той працы» – яна на сябе сена цягае.
