Мастак у касьцёле
Успамiнаючы эпоху застоя й яе манумэнтальныя «справаздачныя» выставы, мiжволi задаесься пытаньнем: дзе быў той прытулак, куды ратавалася душа ад навалы агрэсiўнага афiцыёзу? Зусiм натуральна ўцёкi ад панаваньня прыдворнага мастацтва скiроўвалi не аднаго мяне на небясьпечны астравок, у зону экспазыцыi, аддадзеную майстрам-ужыткоўцам. Паводле прыроды сваёй гэтыя творы не прэтэндавалi на ролю носьбiтаў iдэалёгii. Прыгажосьць i натхненьне раскрывалiся там вальней за ўсё.
Менавiта на тых астраўках адбылiся мае сустрэчы з творамi Рыгора Кiйко. А цяпер новае спатканьне, i зьвязанае яно з пачаткам арыгiнальнай традыцыi. Пэрсанальная выстава керамiста разгарнулася ў адной з заляў культурнага цэнтру, што месьцiцца ў сутарэньнях Чырвонага касьцёла Сьв. Сымона i Алены ў Менску. Як падарунак да Калядаў, як праменьчык бэтлеемскай зоркi, што дае нам сьвятло надзеi.
Хто ня быў на Барысаўскiм камбiнаце дэкаратыўна-ужытковага мастацтва, не зазiраў у пякельныя печы, ня дыхаў сьвiнцовымi парамi, падманецца красой керамiчных опусаў. Мне ж заўсёды здавалася, што, як у старыя часы, мастак працуе тут, прыкуты ланцугом. Балазе цяпер такога няма, нават на вэнэцыянскiм крыштальным востраве Мурана. Так i нясеш з сабой уражаньне аб лёгкасьцi экспромту, гледзячы на творы Рыгора. Кожная сэнтымэнтальная натура закахаеца ў ягоную «Батлейку», вясёлую, яркую, з чарадой сымпатычных герояў i гоманам кiрмашных ражкоў. Будзе шукаць сваю кветку на вазах i пано, якiя поўняцца сонцам i галасамi птушак. Нават тэма сталiчных новабудоўляў набывае нечаканую паэтычнасьць. Усё ўбачана вачыма паэта, вылеплена i размалявана рукамi шчырага мастака.
Выпускнiк Беларускай Акадэмii Мастацтваў, Рыгор Кiйко працягвае традыцыi нашага ўжытковага мастацтва. Калярыстычнае суладзьдзе, неманерная плястыка — адным словам, прыкметы сапраўднага таленту.
Валеры Буйвал
