U Paznani 9 listapada — prezentacyja knižki paeta Alesia Arkuša "Askiepki vialikaha malunku". Spatkańnie arhanizavanaje Biełaruskim kulturna-aśvietnickim centram u Poznani ŭ miežach kanferencyi "Minułaje ŭ kinamatahrafii siaredniaj i uschodniaj Eŭropy paśla 1989 h.", na jakim sp. Arkuš vystupić z dakładam pa ekranizacyjach na padstavie tvorčaści Vasila Bykava.
«Askiepki...» — kniha nie paetyčnaja, a eseistyčnaja. Pad vokładkaj, jakuju ŭpryhožvaje frahment karciny “Znakapis na mapie majho losu” Arkušavaj žonki mastački Taciany Kozik, sabranyja asnoŭnyja ese i artykuły Alesia Arkuša, jakija drukavalisia ŭ peryjodycy za roznyja hady.
U pieršym ese ŭ knizie Arkuš piša pra horad, u jakim jon naradziŭsia, pražyŭ ładnuju častku svajho žyćcia, paśla čaho trapiŭ u Połacak. Toj horad — Žodzina. Niahledziačy na toje, što Arkuš daŭno pazycyjanuje siabie, jak pałačanin, u jaho zastaŭsia značny santyment da horada svajho malenstva. Jon nazyvaje Žodzina najbolš ambitnym biełaruskim horadam, jaki musić jašče zaniać svajo miesca ŭ biełaruskaj kultury.
“Azijacki peryjad” svajho žyćcia Arkuš apisvaje ŭ ese “Hiese, viarbludy i vojska”. Tut idzie havorka pra dalokuju i zahadkavuju Manholiju, kudy Alaksandar Kozik byŭ zakinuty volaju losu ŭ zusim jašče małym uzroście, potym była jašče druhaja pabyŭka, ale heta ŭžo ŭ śviadomym vieku. Azija znajšła siaržanta Kozika ŭ vojsku, bo bolšaja častka žaŭnieraŭ jahonaj roty byli vyšłyja z krainaŭ Siaredniaj Azii i Kaŭkazu, spravicca ź jakimi nie było zusim lohkaj zadačaj.
Pra pieršyja kroki ŭ litaratury, pra nieviadomyja staronki ź bijahrafii “Tutejšych” Arkuš piša ŭ ese “Viartańnie ŭ “Tutejšyja”. Najbolš aŭtar zasiarodžvajecca na kanflikcie kancepcyjaŭ, što isnavaŭ tady ŭ “Tutejšych” pamiž hrupoŭkami Adama Hlobusa i Anatola Sysa.
Jość u knizie nievialičkaje ese, pryśviečanaje samvydavieckamu prajektu “Kseraks biełaruski”, jaki redahavaŭ Arkuš. Siońnia padšyŭku taho vydańnia sprabuje atrymać u svaje archivy bremenskaja biblijateka. Arkuš vahajecca, ci addavać, b ŭ jaho zastałosia ŭsiaho try kamplekty. Mabyć, spadziajecca, što niekali jany jašče spatrebiacca na Radzimie.
Jość dva histaryčnyja artykuły, pryśviečanyja litaraturnamu žyćciu Połaččyny ŭ 20-ja hady, a taksama pra “Sajuz vyzvaleńnia Biełarusi” i nacyjanał-kamunistaŭ.
Jašče ŭ adnym ese Arkuš sprabuje znajści adkaz na pytańnie: dzie pachavany pieršy biełaruski śviaty Torvald Vandroŭnik.
Kniha nie mahła nie źmiaścić chrestamatyjnaje ese Arkuša “Askiepki vialikaha malunku”, jakaja ŭłasna i dała nazvu knizie. U im Arkuš u nienaviaźlivaj formie pryznajecca ŭ kachańni da svajho lubimaha na ziamli miesta — Połacku.
Arkuš Aleś. Askiepki vialikaha malunku. — Miensk: Łohvinaŭ, 2007. — 136 s.
