Nasta Abłažej, Kryścina Hajduk, Lizavieta Laŭšuk, Śviatłana Žukoŭskaja, Nasta Malika, Hanna Marčuk, Palina Łaškoŭskaja, Alona Stancal, Alesia Laŭšuk, Kiryła i Kryścina Baraviki, Natalla Laŭkievič (pisali ŭ Dziatłaŭskim rajonie), Makar Malinoŭski, Nastaśsia Rudak, Nadzieja Łukaševič, Jan Harnicki (vučni Biełaruskaha Liceju, pisali ŭ Mienskim rajonie), Maryja Hlinskaja, Valancina Kierava, Alaksandr Ramanovič, Alena Łahun (pisali ŭ Pinsku), Pavał Mažejka (pisaŭ u Horadni), Taciana Čabatarova‑Maćviejeva, Nala Klamiata, P. B. Zaleŭski, N. A.Suleckaja, Roza i Iosif Navumčyki, Kastuś i Taciana Sieviaryncy (pisali ŭ Viciebsku), Volha Niaklajeva (pisała ŭ Viśbiu, Švecyja), Alaksandr Łukašuk, Zianon Paźniak, Pavał Sieviaryniec, Ivonka Surviłła (pisali ŭ Prazie Českaj), Andrej, Darja i Alina Sakolčyki, Uładzimir Sodal, Alesia Jasiuk, Alaksandr Žalniarovič, Hienadź i Jula Buraŭkiny, E.Ł. i S. M.Kazłoŭskija, Nina Mikulič, Taisa Chłus, Tamara Łukaševič, Franak Viačorka, Kazimir Hierasimovič, Andrej Ihnatčyk, Antoś Łahviniec, Vieranika Mazurkievič, Jana Marčuk, Siaržuk Mikulič, Śviatłana Nosava, Daša Słabčanka, Janina Staškievič, Kaciaryna Strackievič, Alena Tałapiła, Valancina Tryhubovič, Zoja Chiło, Anastasija Cimčanka, Alena Uładzimieraŭna Łoś, Valancin Ždanko, Valeryja Čarnamorcava, Lubart Łojka (pisali ŭ Miensku).
Usie jany, a taksama pradstaŭniki zamiežnych dyplamatyčnych misijaŭ, što taksama brali ŭdzieł u dyktoŭcy, atrymajuć admysłovyja symbaličnyja padarunki.
Arhanizatary taksama prapanujuć versii tekstaŭ dyktoŭki (u roznych varyjantach pravapisu) dla tych, chto nie zdavaŭ svaju pracu na pravierku.
***
a) klasyčny pravapis
Pradmova da zbornika «Dudka biełaruskaja»
Bratcy miłyja, dzieci Ziamli‑matki majoj! Vam achviarujučy pracu svaju, mušu z vami pahavaryć trochi ab našaj doli‑niadoli, ab našaj baćkavaj spradviečnaj movie, katoruju my sami, dy j (varyjant: dyj) nie adny my, a ŭsie ludzi ciomnyja «mužyckaj» zavuć, a zaviecca jana «biełaruskaj».
Ja sam kaliś dumaŭ, što mova naša — «mužyckaja» mova, i tolki taho! Z toj pary ja šmat dzie byŭ, šmat čaho bačyŭ i čytaŭ: i pierakanaŭsia, što mova naša jość takaja ž ludzkaja i panskaja, jak francuskaja(,) albo niamieckaja, albo inšaja jakaja. Čytaŭ ja ci mała starych papieraŭ, pa dźvieście, pa trysta hadoŭ tamu pisanych na našaj ziamli i pisanych vialikimi panami našaj movaj čyściusieńkaj, jak by voś ciapier pisałasia…
A(,) moža, i sapraŭdy naša mova takaja, što joju ničoha dobraha ni skazać, ni napisać nia možna (varyjant: niamožna)? Oj, nie! Naša mova dla nas śviataja, bo jana nam ad Boha danaja, jak i druhim dobrym ludcam. I havorym ža my joju šmat dobraha, ale tak užo my sami puścili jaje na ździek.
Ci ž užo nam kaniečnie tolki na čužoj movie čytać i pisać možna? Jano dobra, a navat i treba znać susiedzkuju movu, ale najpierš treba znać svaju. Pieradumaŭšy ŭsio heta, ja, bratcy, advažyŭsia napisać dla vas siakija‑takija vieršyki: chto ich spadabaje, tamu dziakuj! A chto padumaje lepš i bolš napisać, tamu čeść viečnaja i ad žyvych ludziej(,) i ad baćkavych kaściej! A pisać jość šmat čaho!
…Šmat było takich narodaŭ, što stracili na(j)pierš movu svaju, tak jak toj čałaviek prad skanańniem, katoramu movu zajmie (varyjant: zojmie), a potym i zusim zamiorli. Nie pakidajcie ž movy našaj biełaruskaj, kab nia ŭmiorli! Paznajuć ludziej ci pa havorcy, ci pa adziežy, chto jakuju nosić. Ot ža (varyjant: oto ž) havorka, jazyk i jość adzieža dušy…
Moža, chto spytaje: dzie ž ciapier Biełaruś? Tam, bratcy, jana, dzie naša mova žyvie!…
Pavodle Franciška Bahuševiča.
***
b) akademičny pravapis
Pradmova da zbornika «Dudka biełaruskaja»
Bratcy miłyja, dzieci Ziamli‑matki majoj! Vam achviarujučy pracu svaju, mušu z vami pahavaryć trochi ab našaj doli‑niadoli, ab našaj baćkavaj spradviečnaj movie, katoruju my sami, dy i nie adny my, a ŭsie ludzi ciomnyja «mužyckaj» zavuć, a zaviecca jana «biełaruskaj».
Ja sam kaliś dumaŭ, što mova naša — «mužyckaja» mova, i tolki taho! Z toj pary ja šmat dzie byŭ, šmat čaho bačyŭ i čytaŭ: i pierakanaŭsia, što mova naša jość takaja ž ludskaja i panskaja, jak francuzskaja(,) albo niamieckaja, albo inšaja jakaja. Čytaŭ ja ci mała starych papieraŭ, pa dźvieście, pa trysta hadoŭ tamu pisanych na našaj ziamli i pisanych vialikimi panami našaj movaj čyściusieńkaj, jak by voś ciapier pisałasia…
A(,) moža, i sapraŭdy naša mova takaja, što joju ničoha dobraha ni skazać, ni napisać nie možna (varyjant: niamožna)? Oj, nie! Naša mova dla nas śviataja, bo jana nam ad Boha danaja, jak i druhim dobrym ludcam. I havorym ža my joju šmat dobraha, ale tak užo my sami puścili jaje na ździek.
Ci ž užo nam kaniečnie tolki na čužoj movie čytać i pisać možna? Jano dobra, a navat i treba znać susiedskuju movu, ale najpierš treba znać svaju. Pieradumaŭšy ŭsio heta, ja, bratcy, advažyŭsia napisać dla vas siakija‑takija vieršyki: chto ich spadabaje, tamu dziakuj! A chto padumaje lepš i bolš napisać, tamu čeść viečnaja i ad žyvych ludziej(,) i ad baćkavych kaściej! A pisać jość šmat čaho!
…Šmat było takich narodaŭ, što stracili na(j)pierš movu svaju, tak jak toj čałaviek prad skanańniem, katoramu movu zajmie (varyjant: zojmie), a potym i zusim zamiorli. Nie pakidajcie ž movy našaj biełaruskaj, kab nie ŭmiorli! Paznajuć ludziej ci pa havorcy, ci pa adziežy, chto jakuju nosić. Ot ža (varyjant: oto ž) havorka, jazyk i jość adzieža dušy…
Moža, chto spytaje: dzie ž ciapier Biełaruś? Tam, bratcy, jana, dzie naša mova žyvie!…
Pavodle Franciška Bahuševiča.
***
v) łacinka
Pradmova da zbornika «Dudka biełaruskaja»
Bratcy miłyja, dzieci Ziamli-matki majoj! Vam achviarujučy pracu svaju, mušu z vami pahavaryć trochi ab našaj doli-niadoli, ab našaj baćkavaj spradviečnaj movie, katoruju my sami, dy j (varyjant: dyj) nie adny my, a ŭsie ludzi ciomnyja “mužyckaj” zavuć, a zaviecca jana «biełaruskaj».
Ja sam kaliś dumaŭ, što mova naša – “mužyckaja” mova, i tolki taho! Z toj pary ja šmat dzie byŭ, šmat čaho bačyŭ i čytaŭ: i pierakanaŭsia, što mova naša jość takaja ž ludzkaja i panskaja, jak francuskaja(,) albo niamieckaja, albo inšaja jakaja. Čytaŭ ja ci mała starych papieraŭ, pa dźvieście, pa trysta hadoŭ tamu pisanych na našaj ziamli i pisanych vialikimi panami našaj movaj čyściusieńkaj, jak by voś ciapier pisałasia...
A moža, i sapraŭdy naša mova takaja, što joju ničoha dobraha ni skazać, ni napisać nia možna (varyjant: niamožna)? Oj, nie! Naša mova dla nas śviataja, bo jana nam ad Boha danaja, jak i druhim dobrym ludcam. I havorym ža my joju šmat dobraha, ale tak užo my sami puścili jaje na ździek.
Ci ž užo nam kaniečnie tolki na čužoj movie čytać i pisać možna? Jano dobra, a navat i treba znać susiedzkuju movu, ale najpierš treba znać svaju. Pieradumaŭšy ŭsio heta, ja, bratcy, advažyŭsia napisać dla vas siakija-takija vieršyki: chto ich spadabaje, tamu dziakuj! A chto padumaje lepš i bolš napisać, tamu čeść viečnaja i ad žyvych ludziej(,) i ad baćkavych kaściej! A pisać jość šmat čaho!
...Šmat było takich narodaŭ, što stracili na(j)pierš movu svaju, tak jak toj čałaviek prad skanańniem, katoramu movu zajmie, a potym i zusim zamiorli. Nie pakidajcie ž movy biełaruskaj, kab nia ŭmiorli! Paznajuć ludziej ci pa havorcy, ci pa adziežy, chto jakuju nosić. Ot ža (varyjant: oto ž) havorka, jazyk i jość adzieža dušy...
Moža, chto spytaje: dzie ž ciapier Biełaruś? Tam, bratcy, jana, dzie naša mova žyvie! ...
Pavodle Franciška Bahuševiča.
