Pavieł Šaramiet. Fota RIA.
«Ja z paŭhoda tamu była va Ukrainie, — raspaviadaje piśmieńnica. — I tam z Paŭłam u mianie spačatku było intervju, a na druhi dzień my prosta sustrelisia, paabiedali i razmaŭlali.
I ja b chacieła, kab pra hetuju razmovu viedała žančyna, dziela jakoj jon pryjechaŭ u Kijeŭ, jakuju kachaŭ, — Alena Prytuła».
«Kali Pavieł daviedaŭsia, što ja pišu knihu pra kachańnie, jon skazaŭ: «Viedajecie, a ja pryjechaŭ siudy taksama dziela kachańnia. Uśmichnuŭsia: «I vialikaha kachańnia, vy možacie nie pavieryć».
I jak jon havaryŭ! Jon byŭ taki natchniony, u takim paryvie! Ja jašče hladzieła na jaho i dumała: jaki dobry čas u hetaha chłopca! Ja chaču, kab Lena heta viedała».
Śviatłana Aleksijevič uzhadvaje, što ŭ Kijevie šerah viadomych ukrainskich piśmieńnikaŭ praź litahienta, jaki farmavaŭ hrafik sustreč Aleksijevič va ŭkrainskaj stalicy, kateharyčna nie raili joj sustrakacca z Šaramietam.
«Maŭlaŭ, heta zasłany kazačok z Rasii. Ja kažu: Boža, što vy kažacie! — uzhadvaje piśmieńnica. — Kali b ja nie viedała Paŭła Šaramieta! Heta talenavity žurnalist, vielmi čysty čałaviek i sapraŭdy adna z samych viadomych asob, jakich nie tak šmat u Biełarusi».
«I kali ja sustrełasia z Šaramietam, kažu jamu: Pavieł, vam tut niaprosta žyviecca. Koratka skazała jamu, što daviałosia zmahacca za toje, kab sustreča zastałasia ŭ maim hrafiku. Jon paśmiajaŭsia i skazaŭ: «Tak, tut składana žyć, ale ja lublu Kijeŭ, Ukrainu, ukraincaŭ. I mnie padabajecca čas, u jakim jany žyvuć», — pryhadvaje Aleksijevič.
«Ja z ranicy, jak tolki ŭklučyła kampjutar z žachlivaj viestkaj, dumaju pra heta i ŭzhadvaju Paŭła, — kaža Śviatłana Aleksijevič. — Taki chłapiečy tvar u jaho byŭ pry našaj sustrečy!
I my damovilisia, što jon pryjedzie ŭ Minsk i my abaviazkova ź im pahavorym pra kachańnie. Ja pryznałasia, što mnie vielmi ciažka dajucca mužčynskija apaviadańni — mužčyny zvyčajna zakrytyja. A Pavieł uśmichaŭsia: «Ja vam usio raskažu!»
Na latu jaho zabili».
