Hałoŭnymi dakładčykami vystupili: ijarej Vitalijus Karykavas (Vilnia) — śviatar, jaki pierakładaje i pravodzić bohasłužeńni na litoŭskaj movie ŭ chramie sv. Paraskievy Piatnicy ŭ Vilni, jon apaviadaŭ pra situacyju ź litoŭskaj movaj što tyčycca pierakładaŭ Sv. Pisańnia, bohasłužbovych i bahasłoŭskich tekstaŭ u pravasłaŭnaj Carkvie ŭ Litvie; Aleś Śpicyn (volny-licwin) — vydatny paet, katechizatar, jaki raskazaŭ pra pierakład Biblii ŭ kantekście duchoŭnych ruchaŭ XVI st.; prot. Sierhij Hardun — viadomy biełaruski pravasłaŭny dziejač, jaki, u jakaści ŭdzielnika biblejnaj kamisii Biełaruskaha Ekzarchatu, a taksama samastojna pierakłaŭ mnostva liturhičnych tekstaŭ i tekstaŭ Śviatoha Pisańnia na biełaruskuju movu.
Ciažej za ŭsio daviałosia ajcu Sierhiju, bo mienavita jon dla pravasłaŭnaj moładzi ŭvasablaje tuju «palityku pierakładu», jakuju pravodzić Biblejnaja kamisija i jakaja ciažka prymajecca toj moładździu ŭ Carkvie, jakaja razmaŭlaje pa‑biełarusku i choča malicca pa‑biełarusku. A. Sierhij mužna adstojvaŭ pazicyju Biblejnaj kamisii, mnohija jahonyja arhumienty byli vielmi hruntoŭnymi, što, dapuścim, užyvańnia słovaŭ z koraniem «błaha» ŭ stanoŭčym sensie: «błahasłavieńnie», «błahadać» i h.d.
Sam a.Sierhij havoryć na takoj miłahučnaj movie, što słuchaŭ by jaho i słuchaŭ, pryčym, što cichieńka adznačyli ŭsie ŭdzielniki sieminara, na adnaho «śviaščeńnika», jon havoryć dvuch «śviataroŭ», a «spasieńnie» ŭžyvaje tolki pry čytańni teksta.
16 lipienia, na dzień pamiaci mitr. Filipa Maskoŭskaha, u Śviata‑pakroŭskaj Carkvie vioski Zblany była adsłužanaja pieršaja ŭ Navahradskaj jeparchii liturhija na biełaruskaj movie, jakuju ŭznačaliŭ prot. Sierhij Hardun. Śpiavali, choć i nia duža ŭdała, ale z usich siłaŭ, usie ŭdzielniki sustrečy.
Naohuł, niedzie čverć usioj pracoŭnaj častki letnika pajšła na malitvy — dziakuj a.Sierhiju, jaki ŭziaŭsia za vychavańnie našaj pabožnaści :‑)
A ja zaŭždy ciešusia, byvajučy ŭ vakolicach Lidy i sustrakajučysia ź lidskim ajcami, bratami i siostrami. Nie darma prot. Alaksij Hlinski atrymaŭ za svaju dziejnaść premiju sioleta.
Kali my jechali nazad ciahnikom vialikaj hrupaj, a.Sierhij u padraśniku z kryžom, i razmaŭlali, to, narešcie, adzin z pasažyraŭ nie vytryvaŭ i dałučyŭsia da nas. Pieršaje pytańnie jahonaje było da a.Sierhija: «A Vy naohuł ci pravasłaŭny śviatar, kali pa‑biełarusku razmaŭlajecie», paśla čaho pajšli adrazu pretenzii: «Čamu Vy padtrymlivajecie Łukašenku?».
I voś čamu hałoŭnym čynam hetaje pytańnie adramujuć biełaruskamoŭnym ci demakratyčna‑aryjentavanym śviataram? Napeŭna, kab stvaryć kryzis identyčnaści: «Vy — pravasłaŭny, značyć, Vy — padtrymlivajecie režym; kali Vy nie padtrymlivajecie režym, jak Vy možacie zastavacca pravasłaŭnym?» Hety kryzis identyčnaści naviazvajecca nam i dziaržaŭnaj ideałohijaj: «nie padtrymlivaješ nas — drenny ź ciabie pravasłaŭny», i apazicyjaj: «kali ty pravasłaŭny, značyć padtrymlivaješ režym i musiš adkazvać». I my, pačynajučy apraŭdvacca za svaju pravasłaŭnaść albo za svaju biełaruskaść, urešcie, nabyvajem hety samy ŭnutrany kryzis identyčnaści.
