Usie pryzvyčailisia i zhadzilisia, što tutejšy narod moža być tolki viečnym «ciarpiłam», nievyraznym abjektam u čužych razborkach. Kryvakryž pierakanaŭča davodzić što heta zusim nie tak. Tut vy nie pačujecie abrydłaha ŭžo lamantu i płaču pra harotny los, bo heta muzyka inšaha nastroju – mužčynskaja, vajarskaja. Miełodyi nie pasiŭnaj abarony i partyzanskich schovanak, ale rašučaha nastupu i šlachietnaj ahresii.
Kryvakryž zdoleŭ uzvysicca pa‑nad asadami žanravych kliše i stvaryŭ nie prosta aryhinalnaje, ale jašče i epičnaje muzyčnaje pałotnišča. Zvykłyja aznačeńni: martial, nieakłasika, nieafolk buduć niedakładnymi dy niedarečnymi. Kampazitarski i vykanaŭčy talent Alesia Mikusa, jaki aprača piajańnia vykonvaje partyi na rajali, dapaŭniajucca vydatnymi aranžyroŭkami, što ŭzmacniaje ŭździejańnie piesień dy razam zanatoŭvaje pałymianuju liryku ŭ śviadomaści słuchača. Balšynia piesień albomu tematyčna i emacyjna źviartajecca da litoŭskaha, vajarskaha archietypu, ale vybitnaja kampazicyja «Kryŭju ŭsłaŭlajma!» usprymajecca jak praniknionaja oda sakralnamu Vaładarstvu Ducha.
«Malitvy vajny» heta jašče i muzyčny manifiest vialikalitoŭskaj impieryi. Dvanaccać impierskich himnaŭ dy maršaŭ. Badaj upieršyniu paśla Vitaŭta i Jana Karala Chadkieviča ŭ albomie vyrazna, publična, navonki pramaŭlajucca valavyja słovy i hieapalityčnyja vizii adnosna ŭschodniaha susieda.
Sapraŭdny himn «Vielikaja Litva» napisany śpiecyjalna dla rasiejskich prychilnikaŭ i adnadumcaŭ.
Tak, atrymaŭsia praźmierny i nadzvyčajny albom. Zbytkoŭny svaim militarysckim pafasam i maršavaj vieličču. Ale tolki hetak možna schamianuć tutejšuju tvań, kab ź jaje adradziŭsia Kosmas. Dziela hetaha treba hrukatać u niabiosy vajskovymi bubnami dy pracinać pavietra pachodnymi dudami. Kab znoŭ vajaŭničaja litva «z bałot vynikivachu». Zrešty, kožny sam abiraje kim być – «mirnym biełarusam» savieckaha himnu, «bulbašom» zvyrodnickich šlahieraŭ albo «charobraj Litvoj», jakaja znoŭ viartajecca na poklič Kryvakryža.
