U niadzielu na Maładziečanščynie prajšło tradycyjnaje śviata paezii «Rakucioŭskaje leta».
U elektryčcy Minsk—Maładziečna možna pačuć samadziejny ansambl z dvuch maładych ludziej. Adzin hraje na hitary, druhi adbivaje takt bubnam, a potym źbiraje ŭ jaho hrošy.
Letaś maładziony śpiavali pa‑biełarusku. Sioleta znoŭ sustreŭ ich u elektryčcy. Tolki artysty ciapier pramaŭlajuć i śpiavajuć užo vyklučna pa‑rasiejsku. Moža, dzień taki.
Z čyhunačnaj stancyi «Uša» lepiej iści da Rakucioŭščyny nie praz Krasnaje, a na Čyść.
Tady možna palubavacca na kamianiami‑pomnikami ŭ honar paeta, što byli pastaŭlenyja 'šče ŭ 1977 h. Adzin simvalizuje śviečku viečnaj pamiaci, a na druhim prymacavanaja pamiatnaja šylda z vyjavaj paeta i radkami ź jahonaha vierša.
U kancy vioski na ŭzhorku znachodzicca filija Litaraturnaha muzieja Maksima Bahdanoviča «Falvarak Rakucioŭščyna». Pieršaje śviata paezii prajšło tut u 1983 h. U 1990‑ch, uspaminaje paet Anatol Zekaŭ, ludziej na śviata źbirałasia bolej, čym pryjechała zaraz. I łavaŭ stavili nie šeść, jak siońnia, a ŭ razy bolej. Jano mo i tak. Ale i sioleta nie mienš za sto čałaviek sabrałasia ŭ Rakucioŭščynie. I heta nadaje aptymizmu.
Nadvorje nie padviało. Smaliła sonca. Piśmieńniku Uładzimiru Arłovu nie było kudy schavacca ad jaho. Ničoha nie zastavałasia, jak prykryć hałavu addrukvanymi na papiery vieršami. Niekatoryja nie vytrymlivali na soncapioku, i tady išli da Maksimavaj krynički. Bałazie, jana znachodzicca ŭ cieniu drevaŭ, choć i ŭ baku ad sceny. Kab spatolić smahu ściudzionaj vadoju z krynički, čas ad času takija achvočyja ŭtvarali navat čarhu. Ale kudy bolšaja čarha była da pałatki z šašłykami.
Na śviacie było šmat dziaciej.
Adpačyvajuć, vidać, u Rakucioŭščynie i susiednich vioskach u babulaŭ. Niekatoryja chadzili ŭ majkach ci sa značkami kampanii «Budźma!» Voś biełaruskaj movy, praŭda, ad ich nie było čuvać. Dla ich heta zvyčajnaje śviata, na jakim babula abaviazkova kupić štoś z prysmakaŭ.
Rakucioŭščynu ŭpieršyniu naviedała naščadak rodu Bahdanovičaŭ — Volha Daškoŭskaja. Žančyna źjaŭlajecca svajačkaj paeta pa linii jaho baćki Adama Jahoraviča. Jana zrabiła padarunak muzieju. Heta vyšyvanka trajuradnaj siastry Maksima Darji.
Škada, što na takija mierapryjemstvy nie pryjazdžajuć vysokapastaŭlenyja čynoŭniki sa stalicy. Jany b ŭbačyli, što nia varta dzialić biełarusaŭ, jak toje stałasia ź piśmieńnickim sajuzam. Litaratura pavinna być cełasnaj. Heta katory hod paćviardžajuć sami paety.
Na adnoj scenie čytali vieršy siabry abodvuch Sajuzaŭ piśmieńnikaŭ Viktar Šnip i Leanid Drańko‑Majsiuk, Anatol Zekaŭ i Uładzimir Arłoŭ, Ludmiła Rubleŭskaja i Valancina Aksak.
Spadarynia Aksak zaklikała prysutnych kali nie da 2011, to da 2016 hoda, kali buduć adznačacca 125‑hodździe Bahdanoviča i 105‑hodździe jak paet naviedaŭ Rakucioŭščynu, usim vyvučyć jahonuju «Pahoniu». Sp. Valancina ŭpeŭniena, što mienavita pieśnia na hetyja słovy musić być hałoŭnaj pieśniaj krainy.
U Minsk viartaŭsia ŭ dobrym nastroi, stvoranym cudoŭnaj paezijaj.
* * *
U falvarku Rakucioŭščyna, jaki naležaŭ Vacłavu Łyčkoŭskamu, Maksim Bahdanovič haściŭ letam 1911 hoda. Tut paet napisaŭ sieryju vieršaŭ pad nazvaj «Staraja Biełaruś» i paemu «Vieranika», jakaja ŭvajšła ŭ viadomy cykł «Madonny».
Z Bahdanovičam na sercy.
Paezija jadnaje siabroŭ abodvuch Sajuzaŭ piśmieńnikaŭ: Viktar Šnip, Aksana Sprynčan, Eduard Akulin.
Pamiž Šnipom i Sprynčan siadzić maładziečanski krajaznaŭca Michaś Kazłoŭski.
Uładzimir Arłoŭ nie śpić, jon prydumlaje novuju knihu.
Drańko‑Majsiuk: «Błasłaŭlaju!»
Ja - biełarus.
Paezija źleva, šašłyki - sprava.
...i tče zabyŭšysia ruka...
