(Bieła)ruskaj movy niama, cenzura kurčycca ŭ pieradśmiarotnych kanvulsijach, i cmianym 00-ym (hetaksama jak koliś praklatym 90-ym) chutka pryjdzie łahičny charakiry. Adnak pank pa-raniejšamu is not dead. Jon padros, adpuściŭ baradu i akulary, i, ahledzieŭšysia navokał na pradmiet chalaŭnych byčkoŭ, pakazaŭ śvietu ŭdaskanalenuju viersiju svajoj kambinacyi z troch palcaŭ. Balšuščy apałahiet trasianki Siroški Pistončyka samvydataŭskim sposabam zrabiŭ knižačku svaich kamiednych prypavieściaŭ: słučai z žyźni, dzidzikciŭnyja raskazy, kašmaryki i druhija razvlikacielnyja žanry.
Z samych hłybiniaŭ Mardoru 90-ch vyrvaŭsia kryk tych, chto zaŭčasna addaŭ svaju cnatlivuju maładaść padvarotniam, pjanym dvaram i błatchatam. Kryk — ź pieraharam, a tamu čytačam jość niebiaśpieka śmiejučysia atrucicca ducham tych časoŭ.
Słuchajcie ŭ kryku:
— Jak pamruć ajčynnyja piśmieńniki? (pajmienny śpis).
— Jaki los napatkaŭ Vini-Pucha i spadaryniu Bieładonnu?
— Što lepiej, «bažeśćviennaja ŭłaha», vinčyk, ci ž «ambrozija dla śmiertnych», kachvijok?
— Jak stavicca da žyviołaŭ pracaŭnica kiłbasnaha cechu, rubščyca vyšejšaj katehoryi Vasiljeŭna?
Dziakujučy niecenzurščynie vyniki «Jopytaŭ dvuch maładych nieludziaŭ» adnaznačna nie ahałosiać praź lehalny knižny raspaŭsiud.
Sirožka Pistončyk, Ułasik Smarkač. Jopyty dvuch maładych nieludziaŭ. (Sieryja «Jažyścika»). Vyd-va «Plušč», 205 s., Ciraž — nikakoj.
 adna z samych cnatlivych ilustracyjaŭ knihi |
