«Naša Niva» pravieryła asobu Dančanku. Akazałasia, taki piersanaž sapraŭdy isnuje, i jon sapraŭdy vajuje.
Dančanka naradziŭsia ŭ 1996 hodzie. Mama, pa infarmacyi z baz Biełpoł, — sanitarka ŭ miascovym narkałahičnym dyspansiery, — vychoŭvała syna adna. Baćka pamior. Zorak chłopiec nie chapaŭ, pracavaŭ elektramantažnikam na Žabinkaŭskim cukrovym zavodzie, potym u pryvatnaj arhanizacyi pa toj ža śpiecyjalnaści.
Što pryviało chłopca ŭ šerahi akupacyjnaj armii? My spytali ŭ jaho naŭprost i atrymali ŭzorna šabłonny adkaz, ubity ŭ hałovy kisialoŭskaj prapahandaj: «Vyrašyŭ, što pajedu, u 2014-m hodzie. Kali nie zmoh hladzieć, jak zabivajuć mirnych ludziej», — skazaŭ Dančanka. Jon nie ŭdakładniŭ, ź jakoha hoda znachodzicca na časova akupavanych terytoryjach.
Chłopiec napisaŭ, što «jašče vajuje, ale mocna zadaŭbaŭsia», a taksama što rasčaravany ŭ kamandnym składzie: «vajujuć jak u 1941-m».
Dančanka maryć «davieści spravu da pieramohi», razumiejučy pad hetym dziaržaŭnuju hranicu pa Dniapry.
Na fiłasofskaje pytańnie, pra što Arciom budzie dumać u svaje apošnija chviliny, skazaŭ, što budzie škadavać tolki pra toje, što mała času pravioŭ ź siamjoj.
Jak jon robić lepš Biełarusi, uziaŭšy ŭ ruki zbroju i pajšoŭšy zabivać ukraincaŭ, Dančanka tłumačyć tak:
«Lepš dla dziaržavy — nie aznačaje lepš dla naroda. Intaresy naroda nie zaŭsiody supadajuć ź intaresami dziaržavy.
Treba, kab u dziaržavy była kankretnaja ideałohija, kab narod razumieŭ kurs dziaržavy i moh karektavać svaje pohlady. Tady chacia b budzie jasna, kudy ruchacca i jak palapšać dabrabyt naroda: čym lepš narodu, tym lepš dziaržavie. A karablu biez mety nijaki viecier nie spadarožny», — skazaŭ jon.
Pra kryminalnuju spravu ŭ dačynieńni Dančanki pakul ničoha nie viadoma.
