«Аднойчы, падключаючы падаўжальнік, я пераблытаў драты і мяне ўдарыла токам так, што абгарэлі бровы»
— Я нарадзіўся ў вёсцы Палачаны Маладзечанскага раёна з насельніцтвам у дзве тысячы чалавек: бацька працаваў машыністам, а мама вяла падсобную гаспадарку. Калі мне споўнілася 14 гадоў, бацькі раптоўна не стала, і так я стаў старэйшым мужчынам у сям'і, у вёсцы ж гэта заўсёды вялікая адказнасць.
Вядома, было нялёгка, але, нягледзячы на гэта, я добра вучыўся і нават удзельнічаў у алімпіядах па матэматыцы, пры гэтым не забываўся пра спорт.
Аднойчы настаўнік геаграфіі запрасіў мяне ў велапаход па Беларусі, і паездка мне вельмі спадабалася. Так я стаў пастаянным удзельнікам паходаў, якія давалі шмат новых станоўчых эмоцый, таму неўзабаве пачаў удзельнічаць у спаборніцтвах па спартыўным арыентаванні і турызме, нават выканаў нарматыў на кандыдата ў майстры спорту.
Пасля ж захапіўся горным турызмам і альпінізмам — разам з сябрамі мы ездзілі на Каўказ і ў Хібіны.
Узыходжанні моцна ўражваюць і дораць незабыўныя эмоцыі: калі стаіш на вяршыні гары, увесь свет здаецца ніжэйшым за цябе, гэта ўзрушвае.
Фота з асабістага архіва героя
Больш за ўсё запомніліся моманты падчас паходаў, дзе мы траплялі ў дрэнныя ўмовы надвор'я — гэта заўсёды барацьба з самім сабой і выхад з зоны камфорту. У гэтыя моманты цяжка, але потым у памяці застаюцца незабыўныя эмоцыі.
Пасля заканчэння школы я паступіў у Маладзечанскі політэхнічны каледж, а потым у БНТУ, але ўвесь час думаў толькі пра альпінізм. У мяне былі спецыяльныя навыкі, і я пайшоў працаваць у прамысловы альпінізм.
Адным з першых праектаў, дзе працаваў, стала будаўніцтва вышак сотавых аператараў. Страшна не было, таму што да гэтага я доўга працаваў «на вяроўках» і трэніраваўся з сябрамі ў закінутых дзевяціпавярховіках, да таго ж на працы мы атрымлівалі сапраўдны прафесійны рыштунак. Да страху вышыні прывыкаеш, хоць, калі цяпер пасля перапынку ў некалькі месяцаў я трапляю на вышыню, мандраж усё ж такі ёсць.
Прамысловым альпінізмам я займаўся да 27 гадоў. У той час зарабляў $1-2 тысячы ў месяц, часам атрымлівалася і больш. Працэс мне падабаўся: я працаваў як ІП, у мяне не было начальніка, таму вольны графік таксама дастаўляў задавальненне. Да таго ж у прамысловым альпінізме ёсць розныя кірункі, таму заўсёды можна было нечаму вучыцца.
За час працы здараліся траўмы. Аднойчы, падлучаючы падаўжальнік, я пераблытаў драты і мяне ўдарыла токам так, што абгарэлі бровы. У якасці электрыка я больш сябе не спрабаваў.
Калі назапашвалася стомленасць ад працы, я ехаў у горы, гэта моцна дапамагала разгружацца. У той час у Беларусі ўсяго каля пяцідзесяці чалавек займаліся горным турызмам, і ўсе адзін аднаго ведалі. Цяпер, вядома, такіх людзей у нашай краіне стала значна больш.
«Я памятаю, як крычаў на ўсё горла, каб неяк выплюхнуць эмоцыі, калі мы дасягнулі вяршыні»
У 2015 годзе я разам з сябрам стаў хадзіць на больш складаныя ўзыходжанні, стараўся развівацца ў гэтым кірунку. Да таго часу мы сталі збіраць свае групы прыхільнікаў горнага турызму — на той момант не камерцыйныя, а, хутчэй, спартыўныя, дзе я выступаў у якасці інструктара.
Ужо тады Эльбрус і Казбек мы лічылі даволі простымі маршрутамі, таму стараліся хадзіць на вяршыні больш складаныя. Звычайна ў нас было два ўзыходжанні ў год, астатні час я рыхтаваўся: лазіў на скаладроме, бегаў і падтрымліваў сябе ў форме.
Так пачалося маё станаўленне як прафесійнага альпініста. Калі раней я сумяшчаў узыходжанні з працай, то цяпер горны турызм і альпінізм сталі адзінай крыніцай майго даходу.
Казбек быў маім першым пяцітысячнікам. Узыходжанне заняло 5 дзён. Я памятаю, як крычаў на ўсё горла, каб неяк выплюхнуць эмоцыі, калі мы дасягнулі вяршыні. Віды былі такія прыгожыя, што на вачах з'явіліся слёзы. Натуральна, гэта велізарная фізічная праца, і менавіта таму пераадоленне сябе ў гарах дорыць незабыўныя эмоцыі.
Падчас узыходжанняў могуць узнікнуць і непрадбачаныя абставіны. Аднойчы на Эльбрусе, калі мы ішлі як спартсмены, побач была камерцыйная група, дзе дзяўчынцы стала дрэнна, а гіды проста не ведалі, што рабіць. Мы ўкалолі ёй дэксаметазон, сказаўшы: «Хутчэй спускайце яе ўніз, інакш яна зараз загіне». Гіды выклікалі снегаход і яе эвакуявалі.
А ў нас неяк не хапіла ежы, і мы два дні не елі. Часам бываюць праблемы з бачнасцю і навігацыяй, даводзіцца ісці «навобмацак», але дзякуючы вопыту гэта атрымліваецца. Рызыкі ёсць заўсёды, і ў мяне стабільна бывае 2-3 выпадкі ў год, калі я на мяжы смерці. У гэтым годзе, напрыклад, я сарваўся і паляцеў з грэбня ўніз, але пашанцавала, што мой напарнік мяне страхаваў. Я праляцеў прыкладна 10 метраў.
Фота з асабістага архіва
Цяпер у нас запланаванае ўзыходжанне на васьмітысячнік з боку Непала. Калі ўзнікне сітуацыя з экстранным спускам, то трэба будзе вяртацца праз Кітай. У такім выпадку прыйдзецца заплаціць штраф каля $10 000. Але зразумела, што, калі ёсць рызыка для жыцця, то ўжо не будзеш думаць пра гэтыя грошы.
Самым небяспечным этапам у горным узыходжанні з'яўляецца спуск. Людзі ідуць на гару ўсімі сіламі і не робяць запасу на спуск. Аднак пасля ўзыходжання адбываецца расфакусаванне ўвагі, і людзі гінуць з-за назапашанай стомленасці ды зніжэння пільнасці.
Сёлета на пік Перамогі мы ішлі 11 дзён, а запасаў у нас было на 8. Для нас гэта быў самы складаны спуск у жыцці. Было вельмі шмат снегу, не атрымалася знайсці снежную пячору, якую мы выкапалі пры шляху ўверх. Пакуль што гэта мой самы высокі пункт — 7439 м, але гэтая вяршыня складанейшая за многія васьмітысячнікі.
У альпінізме ёсць так званая «зона смерці» — пункты, вышэйшыя за 8 тысяч метраў. Там людзей часцей за ўсё ніхто не ратуе, на такой вышыні ляжыць вельмі шмат трупаў, і іх ніколі адтуль не спусцяць. З-за нізкай шчыльнасці паветра верталёт туды не лётае, а ўручную часам няма сіл на сябе самога, не кажучы ўжо пра іншага чалавека.
Фота з асабістага архіва героя
У тэорыі нават непадрыхтаваны, але фізічна моцны чалавек можа зрабіць узыходжанне на васьмітысячнік пры ўмове наяўнасці добрай каманды і дадатковага кіслароду. У альпінізме ёсць неафіцыйнае званне «снежны барс», уладальнікам якога становіцца чалавек, які заваяваў 5 сямітысячнікаў. А яшчэ ёсць праграма «7 вяршыняў», дзе трэба ўзысці на ўсе самыя высокія пункты ўсіх кантынентаў.
У альпінізме хапае і анекдатычных выпадкаў. Мяне забаўляюць іранцы, якія прыязджаюць на сямітысячнікі і без падрыхтоўкі, без акліматызацыі спрабуюць падняцца на гару.
Кожны год так гіне пару іранцаў. У іх няма каманднага духу і нармальнай падрыхтоўкі. Яны проста пруць наверх. Зразумела, у іх дрэнная рэпутацыя.
Ёсць двое «іранцаў-зорак» (хлопец і дзяўчына), якіх ратавалі на ўсіх сямітысячніках былога СССР, акрамя піка Перамогі. Дарэчы, яны спрабавалі далучыцца да нашай групы, але мы зрабілі ўсё, каб яны не змаглі пайсці з намі. Такім чынам выратавалі іх жыццё і здароўе.
Альпінізм многіх прыцягвае, таму што людзі заўсёды імкнуліся быць мацнейшымі, вышэйшымі, хутчэйшымі, і тут спартыўны азарт раскрываецца на поўную. У альпінізме атрымліваецца рэальна выпрабаваць сябе, а ў якасці ўзнагароды адкрываюцца віды, якія не перадасць ніводная фатаграфія.
Фота з асабістага архіва героя
Асабіста для мяне альпінізм — гэта эмоцыі, людзі і спаборніцтвы з самім сабой, а яшчэ нагода падумаць над чымсьці важным у жыцці.
Дарэчы, у мяне ёсць прыяцель — прафесійны скульптар, і для ўсіх сваіх работ ён шукае натхненне праз альпінізм. Часам на вялікіх вышынях здараюцца «відзежы», таму некаторыя творчыя людзі спрабуюць выкарыстоўваць гэта.
«Маржынальнасць гэтага бізнэсу можа даходзіць да 1000%, але гэта хутчэй выключэнні з правілаў»
Звычайна альпіністы шукаюць фінансаванне для ўзыходжанняў, бо гэта даволі дорага. Але цяпер я ўпершыню буду спрабаваць прыцягнуць інвестыцыі.
У гэтым годзе мяне наведала ідэя стварыць праграму па ўзыходжанні на ўсе васьмітысячнікі. Трэба прыкладна $200 000 для каманды. Але паколькі спартоўцаў такога класа няшмат у Беларусі, ды яшчэ з грашыма, цяпер я далучуся да каманды з Расіі.
Звычайна гэта фінансуецца альбо праз мецэнатаў і зацікаўленыя карпарацыі, альбо праз дзяржаву. Але ў Беларусі на такое грошы практычна не даюць.
Калі вярнуцца да прадпрымальніцтва, то ўжо з самага дзяцінства я ўвесь час спрабаваў нешта прадаваць. А калі ў 14 гадоў стаў кіраўніком сям'і, атрымаў велізарны стымул зарабляць як мага больш грошай.
У свой час я нават паспеў пазаймацца грузаперавозкамі: у маім парку было некалькі грузавікоў. Дзякуючы прамысловаму альпінізму я назапасіў грошы на машыны і так запусціў свой бізнэс. Гэта каштавала каля $30000 па тых часах.
З-за шэрагу крызісаў мне давялося вярнуцца ў прамысловы альпінізм. Тады якраз пачалося будаўніцтва АЭС, і некалькі гадоў мы працавалі на субпадрадзе. Мне заўсёды падабалася такая праца, таму што было выдатна адчуваць сябе часткай вялікага векавога праекта.
Але паступова назапашвалася стомленасць, а калі падрадчык не змог разлічыцца са мной, я ўсвядоміў, што пара нешта мяняць у жыцці. Мы з сябрам з'ехалі ў горы на некалькі месяцаў, тады і нарадзілася ідэя з камерцыйнымі турамі ў горы.
Маржынальнасць гэтага бізнэсу можа даходзіць да 1000%, але гэта, хутчэй, выключэнні з правілаў. У нашай камандзе 7 чалавек. Гэта гіды і людзі, якія займаюцца медыйным суправаджэннем.
Цяпер у Беларусі ёсць вялікая цікавасць да нашага прадукту. Мэтавая аўдыторыя — людзі 25-45 гадоў, з актыўнай жыццёвай пазіцыяй. Узыходжанне на Эльбрус каштуе каля $1-1,2 тысячы пад ключ з улікам дарогі з Мінска, дзе за нашы паслугі мы бярэм прыкладна $400.
Нягледзячы на цяжкасці апошніх гадоў, у нас не адбылося зніжэння продажаў, але злёгку знізілася дынаміка росту і скарацілася геаграфія горных паходаў. У год у нас атрымліваецца прыкладна 100-150 кліентаў, але стратэгічнай мэтай я лічу павелічэнне продажаў у бліжэйшай перспектыве ў 2-3 разы. Таксама мы хочам пашырыць геаграфію паходаў і павялічыць выручку ад пракату рыштунку.
Яшчэ ў нас ёсць унікальная школа альпінізму ў Мінску. Людзі, якія рыхтуюцца да складаных узыходжанняў або проста хочуць вывучыць асновы, могуць прыехаць да нас. Там скаладром для трэніровак, а яшчэ мы часта ездзім «у палі». Адпрацоўваем нават лядовыя ўзыходжанні, таму часта прыязджаем у Віцебскі раён на замерзлыя зімой вадаспады. Навучанне ў сценах нашай школы прайшлі каля 150 чалавек.
У гэтай сферы няма канкурэнцыі, і нельга сказаць, што гэта камерцыйны праект, таму што ён практычна не прыносіць прыбытку. Цяпер гэта ў большай ступені спосаб прыцягнуць новых кліентаў на камерцыйныя ўзыходжанні і пашырыць кам'юніці альпіністаў і аматараў горнага турызму.
Для мяне вялікай матывацыяй з'яўляюцца зносіны з людзьмі, якія да нас прыходзяць. Як правіла, яны ўсе вельмі цікавыя, і гэта вялікае задавальненне працаваць з імі. Толькі аднойчы ў часе аднаго з узыходжанняў у самым пачатку нашай працы адзін з кліентаў выпіў алкаголь у паходзе і пачаў паводзіць сябе неадэкватна, але ў нашай камандзе ўсе хлопцы дужыя, таму мы звязалі яго і закінулі ў палатку. З гэтага моманту ў дамове мы абавязкова прапісваем, што ўжываць алкаголь у паходах забаронена.
Людзям, якія толькі пачынаюць займацца бізнэсам, магу параіць адно — займайцеся толькі тым, што падабаецца. Калі ў працэсе ўзнікаюць задачы, у якіх вы не разбіраецеся, трэба прыцягваць людзей, якія спецыялізуюцца на гэтым, а не цягнуць усё на сабе. Акрамя таго, важна не забываць пра медыйнасць і рэкламу, таму што якім бы добрым ні быў прадукт, ён будзе не запатрабаваны, калі людзі пра яго нічога не ведаюць.
Напрыклад, маёй памылкай было тое, што мы пачалі прасоўваць свой брэнд толькі праз 5 гадоў з моманту старту, таму наш імклівы рост пачаўся вельмі позна.
Чытайце таксама:
64-гадовая беларуска падняла БЧБ-сцяг над адной з найвышэйшых гор свету
«Сынок, пакінь мяне. Ратуй людзей!» Хлопец адкрыў агенцтва аўтарскіх тураў і расказаў, як гэта
Ездзіць на маршруты ў Расею.
Я разумею, што прырода не мае адносін да палітыцы, і частка турыстаў без гэтага "Z" у галовах.
Але ў мяне той напрамак як адсекла. З вялікім здзіўленнем гляджу на людзей, якія працягваюць жыць як у 2019-м і не разумеюць "а што здарылася".