Dziady — staražytnaje biełaruskaje śviata, jakoje jadnaje ŭsich. Niezdarma nacyjanalnaje adradžeńnie ŭ kancy 80-ch pačałosia z ušanavańnia Dziadoŭ.
U dachryścijanskija časy ličyłasia, što dušy pamierłych prodkaŭ, jakija prychodziać na Dziady, treba pačastavać. Častavali zvyčajna miodam, kašaj albo jajkami. U vakolicach viosak palili vohniščy, kab vandroŭnyja dušy nie źbilisia z darohi. Śviatło nie tolki ŭkazvała šlach, ale i pałochała złyja siły. Na Dziady nielha było nieaściarožna vylić vadu albo palić u piečy. Ličyłasia, što takim čynam možna pryčynić škodu dušam pamierłych, jakija na karotki čas viarnulisia dadomu.
Dziady spraŭlali ŭ peŭnyja dni, u zaležnaści ad miascovaści niekalki razoŭ na hod. Časta viasnoj i ŭvosień. Hałoŭnymi byli Źmitraŭskija Dziady: u subotu pierad Źmitravym dniem (26 kastryčnika pa starym styli), a taksama na Radaŭnicu.
Na Dziady było pryniata hatavać 7 i bolej (niacotny lik) śviatočnych i abradavych straŭ. Abaviazkovymi byli kućcia, klocki, bliny, miasa, jaječnia. Snŭšy za stoł, klikali prodkaŭ: «Śviatyja Dziady, lacicie siudy!» Ad kožnaj stravy ŭ asobny posud adkładali pa kavałačku dla dziadoŭ i pakidali na noč na stale. Taksama tradycyjna ŭ hety viečar na stoł kłali bolš łyžak, čym było jedakoŭ. Sa stała paśla viačery nie prybirali — kab pamierłyja mahli nočču ŭ cišyni za im pasiadzieć.
I ciapier u kancy kastryčnika ludzi jeduć na mohiłki, kab adviedać miesca spačynu baćkoŭ i dziadoŭ. Kataliki, pravasłaŭnyja, pratestanty. Duchoŭnaja suviaź z prodkami važnaja dla ŭsich.
