Апаноўваюць, як некалі Максіма Горкага, "нясвоечасовыя думкі". А што пасьля 25-га? Што пасьля больш ці менш гарачай вясны?
Уявім сабе ідэальны (на жаль, зусім не гарантаваны) варыянт: Дзень Волі станецца дастаткова шматлюдным, абыдзецца без правакацыяў ды брутальных захадаў, карацей — атрымаецца сьвята і адначасна дэманстрацыя апазыцыйнага патэнцыялу.
Але ж, зразумела, ніякай рэвалюцыі не адбудзецца, дый ніхто яе ладзіць 25 сакавіка не зьбіраецца.
Ня надта імаверна, што стануць пагражальнымі для цяперашняй улады і астатнія акцыі чарговай "гарачае вясны".
Ну а ўлетку палітычная актыўнасьць і ўвогуле спаўзае амаль што на нуль. Зноў балотная апатыя.
Дык якая перспэктыва ў тых, каго апазыцыйныя лідэры схематычна клічуць "прыхільнікамі пераменаў"?
Дарэчы, энтузіясты чарговага кангрэсу абяцаюць парадаваць стратэгіяй ды плянам дзеяньняў.
А што ж яны распрацоўвалі пасьля выбараў летась?
Аказваецца, была ўжо стратэгія, якая ставіла на мэце змусіць Лукашэнку аддаць уладу цягам двух гадоў.
Хлопцы, год жа толькі застаўся! :)
Зрэшты, летась канчатковы варыянт стратэгіі лідэры афішаваць ня сталі. Як сказаў Сяргей Калякін, гэта шкодна для саміх выканаўцаў.
Зараз жа, бадай, хаваць ня стануць. Іначай як апраўдаць той кангрэс?
А што да кансьпірацыі, дык, мусіць, упэўніліся: "там, дзе трэба", так ці іначай усё ведаюць :(
Можа, новую парадыгму пераможных дзеяньняў адлюстроўвае стратэгія, зацьверджаная нядаўна на сойме Партыі БНФ?
Вінцук Вячорка выклаў схему так: непазьбежна грымне эканамічны крызыс, ён зробіць чуйнай да нашай агітацыі публіку з чыста эканамічным мысьленьнем (чытай: абываталя з "кілбасным" мэнталітэтам) — і ў рэшце рэштаў мы заваюем бальшыню.
Па-першае, стаўку на зьмену сьвядомасьці бальшыні, на экстэнсіўную агітацыйную працу як перадумову заваёвы ўлады даўно крытыкуюць аналітыкі.
Па-другое, на эканамічны чыньнік, які пахісне рэжым, разьлічвалі і летась. Але пакуль што прагназаванага абвалу не адбылося. І ўвогуле цяперашняя "беларуская мадэль" ужо не аднойчы дэманстравала большую ступень трываласьці, чым прадракалі яе крытыкі. Дый народ у нас надта цярплівы. Так што сацыяльнага выбуху ў агляднай пэрспэктыве можа і ня быць. Ня кажучы пра тое, што ўвогуле лепей, калі праблемы ў грамадзтве вырашаюцца бяз выбухаў.
А вось болей гнуткіх сцэнароў барацьбы за тыя сакрамэнтальныя перамены нешта не прапануецца. А калі хто робіць нестандартны ход, як Мілінкевіч зь вядомым лістом, то замест цьвярозага прагматычнага аналізу гэтага кроку пачынаецца закідваньне камянямі з воклічамі "ганьба!" ды "здрада!".
Пануе вульгарнае чорна-белае мысьленьне, люстэркавы адбітак уладнай нецярпімасьці.
Шэраг палітолягаў робіць выснову, што палітычная апазыцыя ў яе цяперашнім стане проста няздольная прапанаваць грамадзтву моцную альтэрнатыву. Яна сама разгубілася перад выклікамі часу. Ды яшчэ і змарнавала рэшту аўтарытэту бясконцымі звадкамі.
Гэта, канешне, вельмі жорсткія высновы, можа, нават залішне катэгарычныя. Але абвергнуць закіды апазыцыйныя вярхі могуць толькі моцнымі ідэямі і моцнымі палітычнымі хадамі.
Хаця пэўна ж наіўна разьлічваць, што ўсім даўно вядомыя партыйныя дзеячы раптам закідаюць прагрэсіўную частку грамады геніяльным палітычным крэатывам.
Вязкая, балотная сытуацыя, ў якой апынулася Беларусь, ёсьць інтэлектуальным выклікам усім тым, хто спрабуе думаць.
Давайце думаць! І лепей, каб не шаблённымі лёзунгамі.
Ёсьць Дзень Волі, але воля здабываецца не за адзін дзень.
